Τραγούδια του ΧΡΗΣΤΟΥ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ (μουσική και στοίχους) , στο τραγούδι ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΕΦΑΝΙΔΗΣ και στη λυρα ο ΚΩΣΤΑΣ ΣΙΑΜΙΔΗΣΤό CD κυκλοφορεί σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων. Για πληροφορίες σχετικά με την προμήθεια του επικοινωνείτε μαζί μας (Π.Σ.Π.ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΑΣ) ή με την ποντιακή ταβέρνα "ΠΑΡΑΚΑΘ' " (τηλ. 2310 653705) . Παρακάτω ακολουθεί το εξώφυλλο του CD και τα δελτία τύπου από την παρουσίαση του στον "ΙΑΝΟ"
........«Πισάγκωνα δεμένος» .............
Τραγούδια του Χρήστου Αντωνιάδη
Τραγούδια του Χρήστου Αντωνιάδη
με τον Γιώργο Στεφανίδη και τον Κώστα Σιαμίδη στη λύρα.
Ο γνωστός χειρουργός Χρήστος Αντωνιάδης γράφει -για τον ολοένα διευρυνόμενο κύκλο των μυστών της αυθεντικής ποντιακής μουσικής- τραγούδια που εξακολουθούν να αναβλύζουν ακόμη και σήμερα από την αστείρευτη πηγή της ποντιακής ψυχής. Με τον Κώστα Σιαμίδη στη λύρα και τον Γιώργο Στεφανίδη στο τραγούδι, το καινούργιο του CD έγινε πάνω σε παραδοσιακά ακούσματα του ανατολικού Πόντου. Αν και άνθρωποι με διαφορετικές αφετηρίες και διαδρομές, έχουν κοινό παρονομαστή την αγάπη τους για την ποντιακή μουσική και την αγωνία τους για την τύχη της.
Ογδόντα χρόνια μετά, τα εγγόνια των προσφύγων του '22 τραγουδάνε ακόμα ποντιακά. Ο άρρηκτος δεσμός τους με εκείνους που έφυγαν, μονόδρομος! Η πρώτη προσφυγική γενιά αναλώθηκε στη μάχη της επιβίωσης και η δεύτερη σε εκείνη της κοινωνικής καταξίωσης. Στην τρίτη γενιά των προσφύγων δεν μπορεί και δεν μένει άλλος δρόμος όσον αφορά στο «γονιδιακό» της χρέος, από εκείνον της διαιώνισης της πολύτιμης πολιτισμικής παρακαταθήκης που άφησαν πίσω τους οι εκδιωγμένοι του '22 και πριν απ’ αυτούς οι προηγούμενες γενιές του ποντιακού ελληνισμού.
Ο Χρήστος Αντωνιάδης καταθέτει την αγωνία του για το μέλλον της ποντιακής διαλέκτου και με αυτήν την πρωτοποριακή δουλειά συμβάλλει στη διάσωσή της, διατηρώντας ζωντανό και ένα σημαντικό κομμάτι της παράδοσής μας.
........................ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ.............................
Προβληματισμοί και συμπεράσματα από την εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στις 26/1/09 στον Ιανό
Με προβληματισμούς και τοποθετήσεις για το μέλλον του ποντιακού τραγουδιού και της ποντιακής διαλέκτου μετά την τρίτη γενιά των προσφύγων έγινε η παρουσίαση της νέας μουσικής παραγωγής Πισάγκωνα Δεμένος σε στίχους Χρήστου Αντωνιάδη, στο πατάρι του Ιανού, τη Δευτέρα, 26 Ιανουαρίου. Το κύριο ερώτημα ήταν σε ποιά γλώσσα θα τραγουδάνε τα τραγούδια τους οι Πόντιοι τις επόμενες δεκαετίες, καθώς και η δυνατότητα δημιουργίας σύγχρονων μελωδιών που θα διατηρούν την ιδιαίτερη ποντιακή αισθητική.
Στην εισήγησή του ο υποψήφιος διδάκτορας Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Princeton των ΗΠΑ, Νίκος Μιχαηλίδης περιέγραψε τα υπάρχοντα ποντιακά μουσικά ρεύματα και τα βασικά χαρακτηριστικά τους, ενώ στη συνέχεια αναφέρθηκε στην πιθανότητα ενίσχυσης της ποντιακής διαλέκτου και του ρόλου της στη “θωράκιση” της κοινής νεοελληνικής από εισβολές ξένων ιδιωμάτων. Μίλησε επίσης για τον βαθειά οικολογικό και συλλογικό-συμμετοχικό χαρακτήρα του ποντιακού τραγουδιού και του ρόλου της διαλέκτου στην αποκατάσταση της αίσθησης της συνέχειας μέσα στο χρόνο. Εξέφρασε επίσης την ελπίδα το ποντιακό τραγούδι να διευρύνει τα ακροατήριά του και να γίνει μια βασική συνιστώσα του σύγχρονου ελληνικού διαλεκτικού τραγουδιού.
Ο μουσικολόγος Παύλος Τσακαλίδης αναφέρθηκε στη δομή του ποντιακού μουσικού ιδιώματος και στις ιδιαιτερότητές του, ενώ τόνισε ότι πρέπει να διαφυλαχθεί το παραδοσιακό ύφος στις σύγχρονες επιτελέσεις στα τραγούδια που θέλουν να αποκαλούνται ποντιακά. Κλείνοντας, ο διακεκριμένος νευροχειρουργός - στιχουργός Χρήστος Αντωνιάδης αναφέρθηκε στις προσωπικές του εμπειρίες στον Πόντο, αλλά και στις μνήμες του από την παιδική του ηλικία, ενώ στάθηκε ιδιαίτερα στη σχέση του με τον εκλιπόντα Χρήστο Χρυσανθόπουλο και την επιρροή που του άσκησαν όλα αυτά στο να γράψει ποντιακό στίχο. Τόνισε ιδιαίτερα πως η ποντιακή διάλεκτος νοσεί βαριά και επομένως χρειάζεται θεραπεία, λέγοντας χαρακτηριστικά πως η ποντιακή διάλεκτος δεν έχει το κουράγιο να πεθάνει.
Το ακροατήριο παρακολούθησε με μεγάλο ενδιαφέρον και συγκίνηση τις παρεμβάσεις των ομιλητών, ενώ η βραδιά συνεχίστηκε με ζωντανή παρουσίαση των τραγουδιών του νέου CD και με τον πυρρίχιο χορό από το συγκρότημα του συλλόγου Αργοναύτες Κομνηνοί. Η βραδιά ολοκληρώθηκε με κυκλικό ποντιακό χορό από τους συμμετέχοντες.
Ο γνωστός χειρουργός Χρήστος Αντωνιάδης γράφει -για τον ολοένα διευρυνόμενο κύκλο των μυστών της αυθεντικής ποντιακής μουσικής- τραγούδια που εξακολουθούν να αναβλύζουν ακόμη και σήμερα από την αστείρευτη πηγή της ποντιακής ψυχής. Με τον Κώστα Σιαμίδη στη λύρα και τον Γιώργο Στεφανίδη στο τραγούδι, το καινούργιο του CD έγινε πάνω σε παραδοσιακά ακούσματα του ανατολικού Πόντου. Αν και άνθρωποι με διαφορετικές αφετηρίες και διαδρομές, έχουν κοινό παρονομαστή την αγάπη τους για την ποντιακή μουσική και την αγωνία τους για την τύχη της.
Ογδόντα χρόνια μετά, τα εγγόνια των προσφύγων του '22 τραγουδάνε ακόμα ποντιακά. Ο άρρηκτος δεσμός τους με εκείνους που έφυγαν, μονόδρομος! Η πρώτη προσφυγική γενιά αναλώθηκε στη μάχη της επιβίωσης και η δεύτερη σε εκείνη της κοινωνικής καταξίωσης. Στην τρίτη γενιά των προσφύγων δεν μπορεί και δεν μένει άλλος δρόμος όσον αφορά στο «γονιδιακό» της χρέος, από εκείνον της διαιώνισης της πολύτιμης πολιτισμικής παρακαταθήκης που άφησαν πίσω τους οι εκδιωγμένοι του '22 και πριν απ’ αυτούς οι προηγούμενες γενιές του ποντιακού ελληνισμού.
Ο Χρήστος Αντωνιάδης καταθέτει την αγωνία του για το μέλλον της ποντιακής διαλέκτου και με αυτήν την πρωτοποριακή δουλειά συμβάλλει στη διάσωσή της, διατηρώντας ζωντανό και ένα σημαντικό κομμάτι της παράδοσής μας.
........................ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ.............................
Προβληματισμοί και συμπεράσματα από την εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στις 26/1/09 στον Ιανό
Με προβληματισμούς και τοποθετήσεις για το μέλλον του ποντιακού τραγουδιού και της ποντιακής διαλέκτου μετά την τρίτη γενιά των προσφύγων έγινε η παρουσίαση της νέας μουσικής παραγωγής Πισάγκωνα Δεμένος σε στίχους Χρήστου Αντωνιάδη, στο πατάρι του Ιανού, τη Δευτέρα, 26 Ιανουαρίου. Το κύριο ερώτημα ήταν σε ποιά γλώσσα θα τραγουδάνε τα τραγούδια τους οι Πόντιοι τις επόμενες δεκαετίες, καθώς και η δυνατότητα δημιουργίας σύγχρονων μελωδιών που θα διατηρούν την ιδιαίτερη ποντιακή αισθητική.
Στην εισήγησή του ο υποψήφιος διδάκτορας Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Princeton των ΗΠΑ, Νίκος Μιχαηλίδης περιέγραψε τα υπάρχοντα ποντιακά μουσικά ρεύματα και τα βασικά χαρακτηριστικά τους, ενώ στη συνέχεια αναφέρθηκε στην πιθανότητα ενίσχυσης της ποντιακής διαλέκτου και του ρόλου της στη “θωράκιση” της κοινής νεοελληνικής από εισβολές ξένων ιδιωμάτων. Μίλησε επίσης για τον βαθειά οικολογικό και συλλογικό-συμμετοχικό χαρακτήρα του ποντιακού τραγουδιού και του ρόλου της διαλέκτου στην αποκατάσταση της αίσθησης της συνέχειας μέσα στο χρόνο. Εξέφρασε επίσης την ελπίδα το ποντιακό τραγούδι να διευρύνει τα ακροατήριά του και να γίνει μια βασική συνιστώσα του σύγχρονου ελληνικού διαλεκτικού τραγουδιού.
Ο μουσικολόγος Παύλος Τσακαλίδης αναφέρθηκε στη δομή του ποντιακού μουσικού ιδιώματος και στις ιδιαιτερότητές του, ενώ τόνισε ότι πρέπει να διαφυλαχθεί το παραδοσιακό ύφος στις σύγχρονες επιτελέσεις στα τραγούδια που θέλουν να αποκαλούνται ποντιακά. Κλείνοντας, ο διακεκριμένος νευροχειρουργός - στιχουργός Χρήστος Αντωνιάδης αναφέρθηκε στις προσωπικές του εμπειρίες στον Πόντο, αλλά και στις μνήμες του από την παιδική του ηλικία, ενώ στάθηκε ιδιαίτερα στη σχέση του με τον εκλιπόντα Χρήστο Χρυσανθόπουλο και την επιρροή που του άσκησαν όλα αυτά στο να γράψει ποντιακό στίχο. Τόνισε ιδιαίτερα πως η ποντιακή διάλεκτος νοσεί βαριά και επομένως χρειάζεται θεραπεία, λέγοντας χαρακτηριστικά πως η ποντιακή διάλεκτος δεν έχει το κουράγιο να πεθάνει.
Το ακροατήριο παρακολούθησε με μεγάλο ενδιαφέρον και συγκίνηση τις παρεμβάσεις των ομιλητών, ενώ η βραδιά συνεχίστηκε με ζωντανή παρουσίαση των τραγουδιών του νέου CD και με τον πυρρίχιο χορό από το συγκρότημα του συλλόγου Αργοναύτες Κομνηνοί. Η βραδιά ολοκληρώθηκε με κυκλικό ποντιακό χορό από τους συμμετέχοντες.
.............................................................................................................................
--------ΣΟΦΙΑ ΙΟΡΔΑΝΙΔΟΥ----------
Οι συντελεστές αυτού του δίσκου είναι πρόσωπα εξαιρετικά γνωστά και καταξιωμένα στον ολοένα και διευρυνόμενο κύκλο των μυστών της αυθεντικής ποντιακής μουσικής. Έχουν διαφορετικές αφετηρίες. Ακολούθησαν στη ζωή τους διαφορετικές διαδρομές. Τους συνδέει όμως ένας κοινός παρονομαστής: η αγάπη τους για την ποντιακή μουσική και η αγωνία τους για την τύχη της. Σε μια εποχή διαφαινόμενης κυριαρχίας του ηλεκτρονικού ήχου και της ευτέλειας του μουσικού - και όχι μόνο – λόγου, κάνουν πράξη τη δική τους αντίσταση τραγουδώντας τραγούδια του πόνου, της νοσταλγίας και της αγάπης, τραγούδια της μακρινής πατρίδας, αλλά -και αυτό είναι το πιο σημαντικό- τραγούδια που εξακολουθούν να αναβλύζουν ακόμη και σήμερα από την αστείρευτη πηγή της ποντιακής ψυχής.
Αυτός ο δίσκος λοιπόν γεννήθηκε μέσα από το μεράκι της ψυχής τους. Από την άποψη αυτή, είναι ένας δίσκος «χειροποίητος», όσο κι αν δημιουργήθηκε μέσα σε ένα στούντιο γεμάτο από υπερσύγχρονα μηχανήματα. Και όπως αρμόζει σε οτιδήποτε χειροποίητο και αυθεντικό, γεννήθηκε για να επιβιώσει. Να κερδίσει τη δική του θέση στη δισκοθήκη σας και, γιατί όχι, και στην καρδιά σας. Ελπίζω να τον εκτιμήσετε και να τον αγαπήσετε, όπως τον αγαπήσαμε όλοι εμείς που ασχοληθήκαμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με την παραγωγή του.
Σοφία Ιορδανίδου
Αυτός ο δίσκος λοιπόν γεννήθηκε μέσα από το μεράκι της ψυχής τους. Από την άποψη αυτή, είναι ένας δίσκος «χειροποίητος», όσο κι αν δημιουργήθηκε μέσα σε ένα στούντιο γεμάτο από υπερσύγχρονα μηχανήματα. Και όπως αρμόζει σε οτιδήποτε χειροποίητο και αυθεντικό, γεννήθηκε για να επιβιώσει. Να κερδίσει τη δική του θέση στη δισκοθήκη σας και, γιατί όχι, και στην καρδιά σας. Ελπίζω να τον εκτιμήσετε και να τον αγαπήσετε, όπως τον αγαπήσαμε όλοι εμείς που ασχοληθήκαμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με την παραγωγή του.
Σοφία Ιορδανίδου
....Χρήστος Αντωνιάδης....
Το όνομα Χρήστος Αντωνιάδης στη συνείδηση των Ποντίων είναι συνδυασμένο με πέντε – έξι τραγούδια τουλάχιστον και με μία περίοπτη θέση ανάμεσα στις κορυφαίες μορφές της ποντιακής λογοτεχνίας.
Η πρώτη ποιητική του συλλογή με τίτλο «Κατάθεση Ψυχής», που μελοποιήθηκε από τον αείμνηστο Χρήστο Χρυσανθόπουλο και ερμηνεύτηκε από μεγάλους τραγουδιστές του ποντιακού χώρου με πρώτο τον Στέλιο Καζαντζίδη, μονοπωλεί κατά μία έννοια τα ενδιαφέροντα στο χώρο της ποντιακής μουσικής τα τελευταία είκοσι χρόνια από την πρώτη κιόλας μέρα που κυκλοφόρησε.
Τα τραγούδια που έγραψε ακούγονται καθημερινά από όλους του ραδιοφωνικούς σταθμούς της χώρας που παρουσιάζουν ποντιακό πρόγραμμα και συνοδεύουν κάθε πολιτιστική εκδήλωση, γλέντι, γιορτή και χαρά, σε κάθε γωνία της γης, όπου ζουν Πόντιοι.
Τραγούδια που περιγράφουν με τρόπο μοναδικό τις αλησμόνητες πατρίδες και τα βάσανα της προσφυγιάς, αναδεικνύουν μεγάλα κοινωνικά ζητήματα της εποχής μας και υμνούν τις ανθρώπινες σχέσεις και τον έρωτα.
Ποιος δεν έχει ακούσει «Την Πατρίδα μ’ έχασα», «Πατρίδα μ’ άραεύωσε», «Μαυροθάλασσα», «Ορθοδοξία», «Χαρά» και «Χούι – Χούι».
Ελάχιστοι είναι αυτοί, ακόμα και μεγάλοι δημιουργοί, που ευτύχησαν να κάνουν τόσες πολλές και μεγάλες επιτυχίες.
Ακολουθώντας πιστά τη ρήση του Ελύτη, «μόνη έγνοια η γλώσσα μου», ο Αντωνιάδης καταθέτει καθημερινά την αγωνία του για το μέλλον της ποντιακής διαλέκτου και ελπίζει ότι συμβάλει στην διάσωση της με το έργο του.
Μεγάλη ικανοποίηση αισθάνεται όταν βλέπει πάρα πολύ μικρά παιδιά, να χορεύουν και να τραγουδάνε τα τραγούδια του. Μέσα από αυτά είναι απόλυτα βέβαιος, «ότι η ποντιακή διάλεκτος θα έχει διάρκεια για τουλάχιστον άλλα εβδομήντα χρόνια», όπως λέει χαρακτηριστικά ο ίδιος.
Αυτή η νέα του δουλειά, είναι ακόμη μια απόδειξη της ευαισθησίας και της τρυφερότητας του Χρήστου και της προσήλωσης τους στις αξίες τις παράδοσης.
Η πρώτη ποιητική του συλλογή με τίτλο «Κατάθεση Ψυχής», που μελοποιήθηκε από τον αείμνηστο Χρήστο Χρυσανθόπουλο και ερμηνεύτηκε από μεγάλους τραγουδιστές του ποντιακού χώρου με πρώτο τον Στέλιο Καζαντζίδη, μονοπωλεί κατά μία έννοια τα ενδιαφέροντα στο χώρο της ποντιακής μουσικής τα τελευταία είκοσι χρόνια από την πρώτη κιόλας μέρα που κυκλοφόρησε.
Τα τραγούδια που έγραψε ακούγονται καθημερινά από όλους του ραδιοφωνικούς σταθμούς της χώρας που παρουσιάζουν ποντιακό πρόγραμμα και συνοδεύουν κάθε πολιτιστική εκδήλωση, γλέντι, γιορτή και χαρά, σε κάθε γωνία της γης, όπου ζουν Πόντιοι.
Τραγούδια που περιγράφουν με τρόπο μοναδικό τις αλησμόνητες πατρίδες και τα βάσανα της προσφυγιάς, αναδεικνύουν μεγάλα κοινωνικά ζητήματα της εποχής μας και υμνούν τις ανθρώπινες σχέσεις και τον έρωτα.
Ποιος δεν έχει ακούσει «Την Πατρίδα μ’ έχασα», «Πατρίδα μ’ άραεύωσε», «Μαυροθάλασσα», «Ορθοδοξία», «Χαρά» και «Χούι – Χούι».
Ελάχιστοι είναι αυτοί, ακόμα και μεγάλοι δημιουργοί, που ευτύχησαν να κάνουν τόσες πολλές και μεγάλες επιτυχίες.
Ακολουθώντας πιστά τη ρήση του Ελύτη, «μόνη έγνοια η γλώσσα μου», ο Αντωνιάδης καταθέτει καθημερινά την αγωνία του για το μέλλον της ποντιακής διαλέκτου και ελπίζει ότι συμβάλει στην διάσωση της με το έργο του.
Μεγάλη ικανοποίηση αισθάνεται όταν βλέπει πάρα πολύ μικρά παιδιά, να χορεύουν και να τραγουδάνε τα τραγούδια του. Μέσα από αυτά είναι απόλυτα βέβαιος, «ότι η ποντιακή διάλεκτος θα έχει διάρκεια για τουλάχιστον άλλα εβδομήντα χρόνια», όπως λέει χαρακτηριστικά ο ίδιος.
Αυτή η νέα του δουλειά, είναι ακόμη μια απόδειξη της ευαισθησίας και της τρυφερότητας του Χρήστου και της προσήλωσης τους στις αξίες τις παράδοσης.
Δημήτρης Καμαριάδης
......Σιαμίδης-Στεφανίδης.......
Ο Κώστας Σιαμίδης αποτελεί μια ειδική περίπτωση λυράρη. Κι αυτό για πολλούς λόγους.
Κατ΄αρχήν είναι ο μόνος ίσως εν ενεργεία πόντιος λυράρης, που επιμένει να αγνοεί (συνειδητά) την τεχνική «εξέλιξη» που σημειώθηκε τα τελευταία χρόνια στο χώρο των συναδέλφων του. Κι αυτό γιατί η έννοια του χρόνου έχει στην περίπτωση του Σιαμίδη μια ειδική σημασία. Οι μουσικές του αναφορές είναι αναπάντεχα άσχετες με την εποχή που ζει, καθώς αντλεί την έμπνευσή του από πηγές σχεδόν ξεχασμένες από τους σύγχρονους λυράρηδες: τις ελάχιστες σωζόμενες ηχογραφήσεις των λυράρηδων της πρώτης προσφυγικής γενιάς, αλλά και τη ζώσα μουσική παράδοση των σύγχρονων μαυροθαλλασιτών . Ο Σιαμίδης συνδιαλέγεται μουσικά με την πρώτη προσφυγική γενιά και επιχειρεί να μεταφέρει με το δικό του τρόπο τα μουσικά της ακούσματα στους νεώτερους. Χωρίς να υποτιμά τη σημασία του στοιχείου της δεξιοτεχνίας (ενός παράγοντα σχεδόν θεοποιημένου από τους σύγχρονούς του λυράρηδες), επικεντρώνει την προσοχή του στο στοίχημα της αυθεντικότητας, και το κερδίζει χάρις στο ανόθευτο ποντιακό του βίωμα, αλλά και στο αυστηρό μουσικό κριτήριο, που διαθέτει.
Ένας άλλο χαρακτηριστικό γνώρισμα του Σιαμίδη είναι η εμμονή του στην έννοια της ποιότητας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο πρώτος του δίσκος «Τραγούδια του Πόντου» (από το Κέντρο Έρευνας Παραδοσιακής Μουσικής ΣΟΛ το 1990), ήταν ο πρώτος, απ' ότι τουλάχιστον μπορώ να θυμηθώ, ποντιακός δίσκος που συνοδευόταν από ένα εμπεριστατωμένο εισαγωγικό σημείωμα ενός ειδικού μουσικολόγου. Και δεν μπορώ να μην αναφερθώ στο σημαντικότερο ίσως εγχείρημα της ζωής του, τη δημιουργία του «Παρακάθ'», στο οποίο αργότερα μου έκανε την τιμή να με επιλέξει ως συνεργάτη. Γιατί, χωρίς να υποτιμώ καθόλου την τεράστια προσφορά των άλλων δύο συνδημιουργών του «Παρακάθ'», του Αχιλλέα Βασιλειάδη και του Γιάννη Κουρτίδη, είμαι σχεδόν βέβαιος ότι μερικές από εκείνες τις χαρακτηριστικές «ιδιορρυθμίες» που έκαναν το «Παρακάθ'» να ξεχωρίζει, οφείλονταν στο ανυποχώρητο κριτήριο του Σιαμίδη. Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι ακόμη και ο χαρακτηριστικός χτύπος του παπουτσιού του την ώρα που έπαιζε, ενισχυμένος από ένα μικρό μικρόφωνο κρυμμένο στο δάπεδο του μικρού πάλκου του «Παρακάθ», ήταν μια συνειδητή επιλογή, ότι ήταν η δική του απάντηση στα τόσο αταίριαστα με τη λιτότητα της δικής μας παράδοσης θορυβώδη σύγχρονα κρουστά, που ενσωματώθηκαν κάποια στιγμή στην ποντιακή ορχήστρα.
Άφησα για το τέλος το ανθρώπινο στοιχείο. Είναι γνωστό ότι ο Σιαμίδης δεν είναι άνθρωπος των «δημοσίων σχέσεων», κι αυτό του χρεώνεται συχνά ως αδυναμία. Απέναντι όμως σε αυτή την τόσο σπάνια στις μέρες μας «αδυναμία» και στα στοιχεία της ευθύτητας, της εντιμότητας, της ειλικρινείας και της σοβαρότητας που τον χαρακτηρίζουν, εγώ τουλάχιστον προκρίνω τα τελευταία. Για αυτά του τα στοιχεία, για τις κοινές μας αξίες, ευαισθησίες, και αγωνίες, για τη σταθερότητα του στις απόψεις του περί παραδοσιακής μουσικής, συνολικά για όσα έδωσε, αλλά και για όσα θα δώσει ακόμη στις νέες γενιές των Ποντίων, θέλω να τν ευχαριστήσω για μία ακόμη φορά.
Ο Γιώργος ο Στεφανίδης είναι μια διαφορετική περίπτωση. Αν με τον Κώστα Σιαμίδη μας συνδέει μια αμοιβαία αλληλοεκτίμηση και μια ταυτότητα αξιών και πολύ συχνά και απόψεων, με το Γιώργο το Στεφανίδη μας ένωσε μια ειλικρινής και αδιατάρακτη φιλία, που κρατά από τα φοιτητικά μας χρόνια. Ο Γιώργος ο Στεφανίδης είναι ένα αξιοπρόσεκτο παράδειγμα νέου καλλιτέχνη, που αποδεικνύει με τη μουσική του παρουσία ότι η αυθεντικότητα στη μουσική έκφραση είναι περισσότερο θέμα βιώματος και λιγότερο ηλικίας. Γιατί ο Γιώργος προέρχεται από μια οικογένεια με πολύ ισχυρά ριζωμένη την ποντιακή κουλτούρα στα γονίδιά της (δεν μπορώ να μη σημειώσω, όχι ίσως χωρίς κάποια ζήλια, ότι η η αδερφή του η Ρίτα μιλά τα ωραιότερα ποντιακά, που έχω ακούσει ποτέ από άνθρωπο της γενιάς μου). Όμως αυτό που κάνει το Γιώργο το Στεφανίδη τόσο αγαπητό σε όλους τους φίλους της ποντιακής μουσικής δεν είναι μόνο η προσύλωσή του στη μουσική μας παράδοση. Είναι και τα άλλα, τα ανθρώπινα στοιχεία του χαρακτήρα του, που μόνο όποιος τον γνώρισε από κοντά μπορεί να τα εκτιμήσει πραγματικά. Τα τελευταία χρόνια δίνει το δικό του αγώνα για τη διατήρηση της μουσικής μας ταυτότητας, μέσα από το το «Αναλλαγάδ΄», το δικό του μετερίζι που δημιούργησε στην Πτολεμαϊδα. Θέλω να είναι πάντα καλά και να συνεχίσει να προσφέρει στους φίλους του αλλά και στο ποντιακό στοιχείο γενικότερα.
Ο Κώστας Σιαμίδης αποτελεί μια ειδική περίπτωση λυράρη. Κι αυτό για πολλούς λόγους.
Κατ΄αρχήν είναι ο μόνος ίσως εν ενεργεία πόντιος λυράρης, που επιμένει να αγνοεί (συνειδητά) την τεχνική «εξέλιξη» που σημειώθηκε τα τελευταία χρόνια στο χώρο των συναδέλφων του. Κι αυτό γιατί η έννοια του χρόνου έχει στην περίπτωση του Σιαμίδη μια ειδική σημασία. Οι μουσικές του αναφορές είναι αναπάντεχα άσχετες με την εποχή που ζει, καθώς αντλεί την έμπνευσή του από πηγές σχεδόν ξεχασμένες από τους σύγχρονους λυράρηδες: τις ελάχιστες σωζόμενες ηχογραφήσεις των λυράρηδων της πρώτης προσφυγικής γενιάς, αλλά και τη ζώσα μουσική παράδοση των σύγχρονων μαυροθαλλασιτών . Ο Σιαμίδης συνδιαλέγεται μουσικά με την πρώτη προσφυγική γενιά και επιχειρεί να μεταφέρει με το δικό του τρόπο τα μουσικά της ακούσματα στους νεώτερους. Χωρίς να υποτιμά τη σημασία του στοιχείου της δεξιοτεχνίας (ενός παράγοντα σχεδόν θεοποιημένου από τους σύγχρονούς του λυράρηδες), επικεντρώνει την προσοχή του στο στοίχημα της αυθεντικότητας, και το κερδίζει χάρις στο ανόθευτο ποντιακό του βίωμα, αλλά και στο αυστηρό μουσικό κριτήριο, που διαθέτει.Ένας άλλο χαρακτηριστικό γνώρισμα του Σιαμίδη είναι η εμμονή του στην έννοια της ποιότητας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο πρώτος του δίσκος «Τραγούδια του Πόντου» (από το Κέντρο Έρευνας Παραδοσιακής Μουσικής ΣΟΛ το 1990), ήταν ο πρώτος, απ' ότι τουλάχιστον μπορώ να θυμηθώ, ποντιακός δίσκος που συνοδευόταν από ένα εμπεριστατωμένο εισαγωγικό σημείωμα ενός ειδικού μουσικολόγου. Και δεν μπορώ να μην αναφερθώ στο σημαντικότερο ίσως εγχείρημα της ζωής του, τη δημιουργία του «Παρακάθ'», στο οποίο αργότερα μου έκανε την τιμή να με επιλέξει ως συνεργάτη. Γιατί, χωρίς να υποτιμώ καθόλου την τεράστια προσφορά των άλλων δύο συνδημιουργών του «Παρακάθ'», του Αχιλλέα Βασιλειάδη και του Γιάννη Κουρτίδη, είμαι σχεδόν βέβαιος ότι μερικές από εκείνες τις χαρακτηριστικές «ιδιορρυθμίες» που έκαναν το «Παρακάθ'» να ξεχωρίζει, οφείλονταν στο ανυποχώρητο κριτήριο του Σιαμίδη. Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι ακόμη και ο χαρακτηριστικός χτύπος του παπουτσιού του την ώρα που έπαιζε, ενισχυμένος από ένα μικρό μικρόφωνο κρυμμένο στο δάπεδο του μικρού πάλκου του «Παρακάθ», ήταν μια συνειδητή επιλογή, ότι ήταν η δική του απάντηση στα τόσο αταίριαστα με τη λιτότητα της δικής μας παράδοσης θορυβώδη σύγχρονα κρουστά, που ενσωματώθηκαν κάποια στιγμή στην ποντιακή ορχήστρα.
Άφησα για το τέλος το ανθρώπινο στοιχείο. Είναι γνωστό ότι ο Σιαμίδης δεν είναι άνθρωπος των «δημοσίων σχέσεων», κι αυτό του χρεώνεται συχνά ως αδυναμία. Απέναντι όμως σε αυτή την τόσο σπάνια στις μέρες μας «αδυναμία» και στα στοιχεία της ευθύτητας, της εντιμότητας, της ειλικρινείας και της σοβαρότητας που τον χαρακτηρίζουν, εγώ τουλάχιστον προκρίνω τα τελευταία. Για αυτά του τα στοιχεία, για τις κοινές μας αξίες, ευαισθησίες, και αγωνίες, για τη σταθερότητα του στις απόψεις του περί παραδοσιακής μουσικής, συνολικά για όσα έδωσε, αλλά και για όσα θα δώσει ακόμη στις νέες γενιές των Ποντίων, θέλω να τν ευχαριστήσω για μία ακόμη φορά.
Ο Γιώργος ο Στεφανίδης είναι μια διαφορετική περίπτωση. Αν με τον Κώστα Σιαμίδη μας συνδέει μια αμοιβαία αλληλοεκτίμηση και μια ταυτότητα αξιών και πολύ συχνά και απόψεων, με το Γιώργο το Στεφανίδη μας ένωσε μια ειλικρινής και αδιατάρακτη φιλία, που κρατά από τα φοιτητικά μας χρόνια. Ο Γιώργος ο Στεφανίδης είναι ένα αξιοπρόσεκτο παράδειγμα νέου καλλιτέχνη, που αποδεικνύει με τη μουσική του παρουσία ότι η αυθεντικότητα στη μουσική έκφραση είναι περισσότερο θέμα βιώματος και λιγότερο ηλικίας. Γιατί ο Γιώργος προέρχεται από μια οικογένεια με πολύ ισχυρά ριζωμένη την ποντιακή κουλτούρα στα γονίδιά της (δεν μπορώ να μη σημειώσω, όχι ίσως χωρίς κάποια ζήλια, ότι η η αδερφή του η Ρίτα μιλά τα ωραιότερα ποντιακά, που έχω ακούσει ποτέ από άνθρωπο της γενιάς μου). Όμως αυτό που κάνει το Γιώργο το Στεφανίδη τόσο αγαπητό σε όλους τους φίλους της ποντιακής μουσικής δεν είναι μόνο η προσύλωσή του στη μουσική μας παράδοση. Είναι και τα άλλα, τα ανθρώπινα στοιχεία του χαρακτήρα του, που μόνο όποιος τον γνώρισε από κοντά μπορεί να τα εκτιμήσει πραγματικά. Τα τελευταία χρόνια δίνει το δικό του αγώνα για τη διατήρηση της μουσικής μας ταυτότητας, μέσα από το το «Αναλλαγάδ΄», το δικό του μετερίζι που δημιούργησε στην Πτολεμαϊδα. Θέλω να είναι πάντα καλά και να συνεχίσει να προσφέρει στους φίλους του αλλά και στο ποντιακό στοιχείο γενικότερα.
Δημήτρης Πιπερίδης
